Kilimanjaro’yu popüler bir dağ olması ve Ernest Hemingway’in Kilimanjaro’nun Karları kitabı nedeniyle ÖNEMSEMİŞTİM. 29 Ağustos-9 Eylül tarihlerinde tırmanışı gerçekleştırdik.
Yanımda ODTÜ Dağcılık ve Kış Sporları Antrenörü Arkadaşım Nevzat Öntaş ve Yerli Mihmandarlarımız Ernest Minja ve David Moshi vardı.
Bilhassa NevzatÖntaş’ın destek ve deneyimleriyle Kilimanjaro Tırmanışımı gerçekleştirdim.
ZORLU BİR ETAP OLDU
Kilimanjaro zirve tırmanışının ağırlıklı olarak patikalardan, kolay
rotalardan oluştuğu söyleniyordu ama özellikle görme engelli bir tırmanıcı olarak öyle olmadığını anladım. 3 bin 950 metredeki Barranco kampı ile son kamp yeri olan 4 bin 600 metredeki Barafu etabının çok riskli bir etap olduğunu gördük. Bu kayalık alanda 9 saatlik tırmanış ve iniş yaptık. Bu etap beni bir hayli zorladı bize daha önceden söylendiği gibi değildi.
Hiç dinlenemeden aynı gece yarısı saat 12’de zirve yönünde yola çıktık. Dinlenememekten, yüksek irtifa ve çok sert esen rüzgardan kaynaklı bazı sağlık problemlerim oldu. Fakat buna rağmen devam etmeyi tercih ettim.
RİSK ALIYORUM
Özellikle 5bin metrenin üzerine çıktığımızda sağlık problemlerim biraz daha arttı. Yine de zirveye ulaşabileceğime inanıyordum. Zirvenin hemen eşiğine gelmişken geri dönmek istemedim. Nihayet 5 Eylül sabahı 08.05 sıralarında zirveye ulaştık. Rüzgar daha da artmıştı, o bölgedeki buzulların etkisiyle soğuk daha da artmıştı. Hemen fotoğraflarımızı çekip, görüntü alıp dönüşe geçtik. Ben aşağı indikçe toparladım.
Son kamp yerimiz olan 4 bin 600 metredeki Barafu kampından ayrılıp 5 bin 895 metre olan Kilimanjaro Zirvesi’ne tırmanıp, tekrar Barafu kampına dönmemiz 12 saati buldu. Görme engelli Bir Tırmanıcı olarak Benim için çok ciddi bir etaptı. Barafu kampına vardıktan sonra 3-4 saatlik dinlenmenin ardından kendime geldim.
ÇAN SESİ YİNE REHBERİM
ODTÜ yıllarımda deneme yanılma ile bulduğum çan sesini izleme tekniğimi kullandım Kilimanjaro'da... Önümdeki arkadaşım David Moshi taşıdı çanımı. O pirinç çanı Kilimanjaro'da da takip ettim... ona konsantre oldum.
Bilhassa Üçüncü Kamp yerimiz olan Barafu'dan sonra tırmanmayı gerektiren kaya etaplarında batonlarımı bırakıyor, kas gücüm ile tırmanıyordum...
Zaman zaman çevremi anlattirdim, çevreme ilişkin bir takım fotoğrafları oluşturmaya çalıştım. Gerçekte işin sırrı konsantre olmamda, önümde giden ekip arkadaşımın çaldığı çan sesine adapte olmam dışında bir miktarda zihin fotoğraflarımla destekleyebilirsem herhangi bir şey olmadan devam ediyorum.
Kaya tırmanışları gerektiğinde de yukarıdan emniyetimi alıyorlar. Ben diğer tırmanıcıların yaptığı gibi emniyetle desteklenmiş bir şekilde kas gücümle tırmanıp kayaları çıkabiliyorum.
İMKANSIZLIK YÜZÜNDEN HASTALANDIM
Tırmanışa hazırlanırken, aerobik kapasiteyi arttırmak için uzun koşular yapmak gerekiyordu. Ben bu uzun koşuları hakkıyla yerine getirdim. Türkiye’de bahar döneminde üç tane yarı maratona Antalya, Tarsus ve Bursa Tarihi Kent Maratonları’na katıldım. Her hafta ortalama 45-50 kilometre koşarak bunu gerçekleştirdim.
Bunlar aerobik kapasitemi oluşturmak anlamında destekleyici şeylerdi. Ancak bir şeyi ihmal ettik. O da olanak yetersizliğinden yüksek irtifaya hazırlık anlamında 3500-4000 metrede kamp atmam gerekiyordu. Kamp atamadık, olanaklar itibariyle hayli amatör olanaklarla gittik. Yüksek irtifaya hazırlık anlamında kamp atamadığım için sağlık sorunlarımın oluştuğunu düşünüyorum.
YÜREĞİNDE HİSSETMEK BAŞARIYI GETİRİYOR
"Dağa göz değil, yürek tırmanır” mesajı benim için çok önemli. “Yaşamı sevmek için yürek, başarmak için emek gerek” diyorum. Şunu anlatmaya çalıştım. İnsanlar yüreklerinde hissettiklerini başarabilirler. Sonuçta ben hiç görmüyorum. Hiç görmediğim halde bu işi yapabileceğime inandığım için Kilimanjaro Zirvesi’ne ulaştım. Onu anlatmak istedim Kilimanjaro Zirvesi'nde açtığım bu iki pankart ile.
Yaşamısevdikten sonra, yaşamı sevecek bir yüreğe sahip olduktan sonra, emek de verdikten sonra pek çok şeyin başarılabileceğini anlatmak istedim böylece.
N. Turhan
09:06 03.10.2008